Yüzdeki Benler Nasıl Geçer Evde? Bir Genç Kadının Hikayesi
Kayseri’de, yazın sıcaklarıyla baş etmeye çalışırken, bir yandan da hayatın getirdiği zorluklarla uğraşıyorum. 25 yaşında, duygularını her fırsatta dışarıya vuran bir genç kadın olarak, bazen bir şeyler gerçekten içimi huzursuz ediyor. Bir sabah aynada kendimi gördüğümde, yüzümdeki benler yine gözümü aldı. Her geçen gün sayıları artıyordu sanki. Birkaç hafta önce fark ettiğimde bu kadar büyümüşlerdi. O an içimi bir kaygı sarstı. “Yüzdeki benler nasıl geçer evde?” diye sordum kendi kendime. O an, belki de bir şeyleri çözme isteği, belki de bu rahatsızlıkla yüzleşmek için bir yol arayışı içinde girdim evdeki küçük mutfak köşesine.
İlk Kez Fark Ettim, O An…
O sabah, Kayseri’nin güneşinin odama vurduğu saatlerde, aynada kendimi bir kez daha inceledim. Beni her zaman taze, parlak bir şekilde görmek isteyen ben, yavaşça elini yüzüne götürdü. Yüzümdeki benleri hissettim, o an ne kadar rahatsız edici olduklarını fark ettim. Küçük ama belirgin, sanki başka birinin yerleşmiş gibi hissettiren benler… Kızgınlık, biraz hayal kırıklığı, biraz da yalnızlık hisleri sardı içimi. Bir süre sadece bakakaldım, o görüntüyü kabul etmek istemedim. Sanki benler, yalnızca fiziksel değil, içimde bir boşluğu da temsil ediyorlardı. Beni ben yapan her şeyin bir parçası gibi…
Sonra aklıma geldi; annem ne zaman ciltle ilgili bir sorun olsa, bir şekilde çözüm bulmuştu. “Yüzdeki benler nasıl geçer evde?” sorusu o kadar çok kafamda yankılandı ki, çaresiz bir şekilde mutfağa yöneldim. Belki de evdeki doğal ürünlerle bu durumu çözebilirdim. Öyle ya, doğanın bana sunduğu çözümlerle hayatımı düzene sokabilirdim, değil mi?
İnanılmaz Bir Umut ve Biraz İsyan
Daha önce hiç denemediğim bir şeyle karşı karşıyaydım. Evde hazırlayabileceğim birkaç maskeyle, belki de bu benleri biraz azaltabileceğimi düşündüm. Birkaç dakika önceki o kaygılı halim yerini heyecana bırakmıştı. Belki de bu basit adımla hayatımda bir şeyleri değiştirebilirdim. Çoğu zaman bir şeyi değiştirmek için dışarıda büyük adımlar atmak gerekmiyor. O küçük mutfak köşesinde bulduğum bir çözüm, belki de beni içsel olarak rahatlatabilirdi.
Önce, zeytinyağı, limon suyu ve yoğurdu karıştırarak basit bir maske hazırladım. Annemin de dediği gibi, limonun cilt üzerindeki etkilerini hep duyuyordum. Hatta bazı arkadaşlarım, limonlu maskeleri sayesinde ciltlerinde gözle görülür bir ferahlık gördüklerini söylemişti. Biraz umutlanmıştım. Kendi evimde, kendi mutfak köşemde çözüm arıyordum. Bu çözümü bulma yolculuğunun bana ne hissettirdiğini anlatamam. Ne de olsa, her zaman sorulara en yakın olan yanıtlar evde, içimdeydi.
Maskeyi hazırladım, yüzüme uyguladım ve beklemeye başladım. O an, sadece zaman geçmesini izlerken, bir yandan da içimdeki o kaygılı düşüncelerle baş başa kaldım. “Gerçekten geçer mi? Yoksa bu sadece bir geçici rahatlama mı olur?” diye düşündüm. Ama bir şeyler yapmanın verdiği huzur, içimi biraz olsun sakinleştirmişti.
Gerçekleşen Umut ve Yavaşça Geçen Kaygılar
Bir hafta sonra, maskeleri uygulamaya devam ettim. Belirgin bir değişiklik olmamıştı ama içimdeki kaygılar azalmaya başlamıştı. Bir yandan da yüzümdeki benlerin, tam olarak yok olmasa da, biraz daha silikleştiğini fark ettim. Belki de bu, sadece kendi içimde bulduğum bir rahatlama yoluydu. Ya da belki de gerçekten bu maske işe yarıyordu. Ama ne olursa olsun, yüzümdeki benler, zamanla kabul edebileceğim bir şey haline gelmeye başlamıştı.
Beni rahatsız eden şeylerin, bazen sadece fiziksel değil, duygusal yükler olduğunu fark ettim. Yüzdeki benler, belki de benliğimi simgeliyordu, ama onları kabul etmeyi öğrenmek, hayatımda da bir rahatlama yaratmıştı. Kendime biraz daha nazik olmaya karar verdim. Bunu yaparak, sadece dışımda değil, içimde de iyileşme süreçleri başlatabileceğimi anladım. Yüzdeki benlerin kaybolması için sadece evdeki doğal malzemeleri kullanmak yeterli değildi, aynı zamanda kendime karşı nazik olmalıydım.
Sonuç: Bazen Çözüm Dışarda Değil, İçimizde
Yüzdeki benler nasıl geçer evde? Bazen çözüm, dışarıda değil, içimizde ve yapabileceğimiz en basit şeyde saklıdır. Evdeki malzemelerle hazırladığım maskenin, yüzümdeki benleri gerçekten geçirmesini beklemiyordum. Ancak o maske, bir anlamda bana bir şeyler öğretti. Bazen yalnızca harekete geçmek ve sürecin bir parçası olmak, kaygıyı azaltmaya yeterlidir. Benler hala orada, ancak artık onları kabul edebiliyorum. Hayat, dışarıdaki her küçük detaya değil, içimizde bulduğumuz huzura bağlı. Yüzdeki benler, bazen sadece birer iz olabilir, ama içimizdeki değişim, her zaman çok daha derin ve anlamlıdır.