Özlem Gidermek Anlamı Nedir? Bir Kayseri Hikayesi
Bazen kaybolduğum yer, bulunduğum yerdir. Kayseri’nin soğuk akşamlarına, karanlık sokaklarına, o eski kafelere göz attığımda, bir şeyler eksik gibi hissediyorum. 25 yaşımdayım, bol bol günlük tutan, duygularını saklamayan biriyim. Bir yandan, geçmişin getirdiği yüklerden kaçmak istiyorum, bir yandan da kaybolan zamanı geri getirebilmek için durmak bilmiyorum. İşte böyle bir akşam, özlem gidermenin anlamını tam olarak kavradım. Ama anlamak, bazen sadece akıl işlediği bir şey değil; duygular, kalbin derinliklerinden gelir.
Özlem Gidermek: Kaybolan Bir Yılın Ardında
Bir akşamüstü, Kayseri’nin o ünlü pastanesinde otururken, içim birden burkuldu. Yalnızdım. Diğer masalarda arkadaşlar kahkahalar atıyor, aileler birlikte akşam çayı içiyordu. Herkes bir şeyler paylaşıyor, anılar biriktiriyordu. Ben ise her yudumda geçmişin sesini daha yüksek duymaya başladım.
Birden gözlerim uzaklara kaydı. O an, yıllardır görmediğim eski bir arkadaşımı düşündüm. Kafamda, o eski günler hızla akıp gitti. Özlem, o kadar ağır bir duyguydu ki, kalbimdeki her atışla birlikte daha da derinleşti. O kadar uzun zaman geçmişti ki, ona olan özlemim ne zaman bu kadar büyüdü, hiç fark etmedim. Sonra kendime sordum: “Özlem gidermek ne demek, gerçekten?”
İşte o an, içimdeki boşlukla yüzleşirken, özlem gidermenin yalnızca birini görmek ya da bir yere gitmekle ilgili olmadığını fark ettim. Özlem gidermek, kaybolan bir zamanı bulmak gibiydi. Geçmişin geride bıraktığı her hatıra, seninle birlikte var olmaya devam ederken, nehrin aktığı o nokta bir türlü seni bırakmaz. O eski arkadaşım, o eski ben… Her şey hala buradaydı, sadece biraz uzaklaşıp kaybolmuştu.
O Akşam Yaptıklarımız, Olanaksız Bir Buluşma
Geçen hafta, tam da özlemimi hissettiğimde, eski arkadaşım Asya’yla tekrar konuşmaya başladım. Kayseri’nin soğuk akşamlarında, uzun yıllar sonra ilk defa sesini duydum. Sesinde bir gariplik vardı. Eskiden neşeli, mutlu, dünya umurunda olmayan bir kızdı, şimdi biraz daha yorgundu. Konuşmalarımız hep kısa oldu; iş, hayat, her şey birbirini kovaladı. Ama ben bir şeyin farkındaydım: Asya’yla buluşma fikri, sanki yıllarca beklediğimiz bir şeymiş gibi hissediliyordu.
Bir hafta sonra, yine Kayseri’nin aynı kafesinde buluşmak üzere sözleştik. Ama içimde bir kaygı vardı. Özlem, bazen hiç beklemediğin anda, hiç beklemediğin şekilde gelir. O kadar çok yıllık birikmiş duygular var ki, bir anda herkesin karşında durduğu halini görmek zor olabilir. Asya’yla buluşacak olmama rağmen, bir şey eksikti. O eski “biz”in yerini tutacak bir şey yoktu. Geçen yıllar, sadece fiziksel mesafeyi değil, duygusal mesafeyi de artırmıştı.
Bir kafede, eski anıların ardında, yine buluşmak… Benim için bu, özlem gidermenin gerçekten anlamını bulmak gibiydi. Bazen insanlar sadece geçmişin kalıntıları olmaktan başka bir şey olamayabiliyorlar.
Özlem Gidermek: Kapanmamış Yarası Kucaklamak
Buluşmamızın üzerinden birkaç gün geçti. Asya’yla konuştukça, aslında zamanla birbirimizden ne kadar farklılaştığımızı fark ettim. Ama bu farklar, eski dostluğumuzu yok etmedi. Aksine, bir zamanlar birbirimize en yakın olduğumuz halimizle ilgili özlemi gidermenin, geçmişin yavaşça iyileştirdiği, zamana yayılan bir yara gibi olduğunu hissettim. Bir yandan hayal kırıklığı vardı, çünkü yıllar önceki kadar yakın olamayacağımızı biliyordum. Bir yandan ise minnettarlık vardı; çünkü yıllardır biriktirdiğimiz anılar hala bir yerde yaşıyordu.
Aslında özlem gidermek, kaybolan bir anıyı geri getirmekten çok, o kaybolan zamanı kabul etmek gibi bir şeydi. Asya’yla buluştuğumda, birbirimize ne kadar uzak olursak olalım, sadece o eski halimize ait bir şeyler bulmak yetiyordu. İşte, özlem gidermek de tam olarak buydu: İnsan, geçmişin ve şimdinin arasında bir köprü kurarak kaybolan anları yeniden inşa eder.
Sonuç: Gelecekte Özlem Gidermek
Gelecekte, belki bir gün yine bir kafede otururken, eski dostlarımı hatırlayacağım. Kayseri’nin soğuk akşamlarında, belki bir yerlerde, özlem gidermek, kaybolan zamanları kabul etmek olacak. O anları biriktirip, geleceğe dair umutlarımı bu anılarla harmanlayacağım. Ama her ne olursa olsun, özlem gidermek, sadece birini görmekten çok daha fazlasıydı. Geçmişin ve şimdinin derinliklerinde, kaybolan zamanı bulmak ve bu zamanın acısını kucaklamak gibiydi.
Belki de özlem gidermenin anlamı, sadece kaybolan şeyleri yeniden bulmak değil, o kaybolan şeylerle barış yapmaktı. Bu yazı, belki de hem geçmişime hem de şimdiki halime dair kabul etmek zorunda olduğum bir şeydir: Zaman geçer, insanlar değişir ama bir şekilde özlem, her zaman orada, içinde büyür.